محمد قرایی، امید پارادال، امین آبراش، مهدی عارفی، حامد عبدالهی، مهدی زبردست، پژمان شاهوند، حمید لزگی، محمد صادق‌نژاد، احمد لنگری، سعید فتنقریی، مسعود معصومی، سید علی سیادت و محمد سلیمانی، سربازان و مرزبانانی غیور،یک بار دیگر به حماسه و دفاع آبروبخشیدند ودر حافظه تاریخ جاودانه شدند.

خبر پتک بود و برآینه نشست، 14 مرزبان دلاور وطن در دوردست های مرزی ایران اسلامی دروازه ی باغ شهادت را گشودند. چهارده پرستوی سرخبال، آسمان را فتح کردند و افلاکی شدند.

محمد قرایی، امید پارادال، امین آبراش، مهدی عارفی، حامد عبدالهی، مهدی زبردست، پژمان شاهوند، حمید لزگی، محمد صادق‌نژاد، احمد لنگری، سعید فتنقریی، مسعود معصومی، سید علی سیادت و محمد سلیمانی، سربازان و مرزبانانی غیور،یک بار دیگر به حماسه و دفاع آبروبخشیدند ودر حافظه تاریخ جاودانه شدند.

خاطرات ترک خورده‌شان را که مرور می‌کنیم، به پرچم سه رنگ مقدسی می‌رسیم که در دستان سربازانی بی نام ونشان برارتفاعات شرقی مرزهای میهن در اهتزاز است ودفترچه‌ی خاطراتشان که ازقاموس سادگی و سعادت یک سرباز سربه دار حکایت دارد. مارش مقاومت را نواخته‌اند وبه پاس مرزبانی وایستادگی‌شان، همه مردم ایران خبردار ایستاده اند، نعره‌ی شیپورجنگی‌، کوهستان را در نوردیده و شعله پوشان مرزدار در دفاع ازمیهن، پیش فنگ، حماسی و نستوه نظر به راست کرده‌اند. ، همه درپدافندی مصمم و استوار، جیش‌العدل را با شولای شوم سیاهشان به پیش خوانده‌اند. آنان بارها، جنود شیطان را مجبور به پامرغی کرده‌اند، چراکه مزدوران در نقطه‌ی صفر مرزی، ریگی به کفش دارند.

سوراخ پوتین‌ها را جا انداخته‌اند تا در رزم شبانه، آهسته و پاشتری از سیم‌های خاردار بگذرند، تا اهریمنان را از حفره‌های روباه بیرون بکشند. دوش فنگ ودست فنگ، از خط آتش مزدوران گذشته‌اند، رعدآسا، خشم‌آهنگشان را برچهره‌ی پلید حرامی‌ها نواخته‌اند، تا نشان شجاعت ایران زمین باشند تا چکامه‌ی چریک‌های چابکسوار را سروده باشند تا شامگاه شوم راهزنان را ترسیم کنند تا برخوان عرصه‌ی حماسه‌ شان، خوشه‌های امیری و دلاوری روییده باشد؛ چراکه از جمعی شهادت اعزام شده‌اند.

اینک در سوگ آن سرداران بی‌ستاره، اینجا تمام درختان، تمام کوه‌ها به احترامشان تا ابد ایستاده‌اند. به احترام دیده بانان وطن، آن سلحشوران، سربازان سرافراز میهن، آنان که در مرگ سرخشان، آوای هلهله و غرور، درتمام گستره‌ی میهن، طنین افکنده است. بی گمان آنان غرورملی وقاموس حماسه را رقم زدند. پس به احترام سروهای سربه دار سراوان،همه مردم ایران، خبردار!

رجانيوز: بخش اول اين مطلب كه گفتگويي با مجيد قلائمي حيدري بود را چند روز قيل خوانديد. قائمي حيدري كه يكي از ديپلماتهاي ايران در اربيل عراق بوده است، ماجراي حمله آمريكايي‌ها به كنسولگري ايراان در اربيل را تعريف كرد و ماجرا را تا دستگيري خود و همراهانش شرح داد. آنچه در ادامه مي‌آيد بخش دوم اين گفتگوي جذاب و خواندني است. اگر حوصله كنيد و اين بخش را بخوانيد با خوي وحشي‌گري آمريكايي‌ها آشنا خواهيد شد. در آستانه سيزده آبان بودن دليل بازنشر اين گفتگو است كه چند سال قبل توسط خبرگزاري فارس منتشر شده است. 

شايد اين سوال خوبي نباشد، اما مي خواهم بدانم درآن لحظات چه حسي داشتيد؟

در ابتدا قبل از اينكه ما را دستگيركنند يك لحظه به ياد بچه‌هايي كه در "مزار شريف " شهيد شده بودند افتادم و با خودم گفتم ديگر تمام است.(اشاره شهادت ديپلمات هاي ايراني توسط طالبان در مزار شريف)

چون آمريكايي ها شديد تيراندازي مي‌كردند و انفجارات عجيب وغريبي راه انداخته بودند. گفتم اينها نمي‌گذارند ما زنده از اينجا بيرون برويم؛ حالا تو دل خودمان دعا مي‌كرديم و اصلاً يك حالت خاصي به ما دست داده بود. ولي وقتي كه ما را گرفتند، احساس مي‌كردم كه يك نيروي خاصي در ما بوجود آمده است. به آنها اعتراض مي‌كرديم و در همان حالتي كه ما را مي‌زدند و برخورد خيلي بدي داشتند، ما مدام به آنها مي‌گفتيم: "چرا به قوانين احترام نمي‌گذاريد و به كنسول‌گري حمله كرده‌ايد؟ ". مدام با داد و فرياد اعتراض مي‌كرديم و اصلا يك شجاعت خاصي به ما دست داده بود. اصلاًخودم باور نمي‌كردم كه ما را بگيرند و با اين شجاعت خاص بخواهيم جلويشان بايستيم. در شرايطي كه سربازان آمريكايي واقعا هيچ چيزي حاليشان نبود.

هراسي نداشتيد كه اين تقابل، باعث كشته شدن شما شود؟

در واقع خير، در آن لحظه به اين فكر نبوديم كه كشته مي‌شويم. خوب كشته شويم، اتفاق خاصي نمي‌افتاد يعني ما همه چيز را پيش‌بيني كرده بوديم. شايد الان اگر يك اتفاق بيفتد بگويم مي‌ترسم ولي نمي دانم چه حالتي پيش آمده بود كه با شجاعت تمام و بدون اينكه يك صدم، ترس در وجود ما باشد، اعتراض مي‌كرديم و اين حالت براي همه بچه‌ها بود. اين شجاعت خاص هم لطف الهي بود كه شامل ما شده بود.

يكي از بچه‌هاي ما از ساختمان بيرون نيامده بود، در ساختمان بود و من نمي‌دانستم

 رجانیوز: شهید مجید ابوطالبی از شهدای مدفون در کهف‌الشهدای ولنجک تهران پس از گذشت بیش از 31 سال از شهادتش شناسایی شد. شهید مجید ابوطالبی متولد 1334 و در سال 1361 در عملیات مسلم بن عقیل در منطقه عملیاتی سومار به شهادت رسیده است.پیکر مطهر این شهید حدود شش سال پیش در کهف الشهدا دفن شد و امروز با حضور مادرش این غار کوچک در بالا کوه های تهران حال و هوای دیگری پیدا کرد.

به گزارش رجانیوز، ماجرا از خواب مادر شهید شد و پس از نمونه‌گیری و آزمایش خون پدر و مادر و برادر شهید و مطابقت آن با نمونه  DNAاستخوان‌های شهید، پیکر شهید مجید ابوطالبی شناسایی می‌شود.

مادر شهید از خوابش اینچنین می‌گوید: در خواب مجید را دیدم که به من گفت: "مادر جان من آمدم." گفتم: "مجید تویی؟تو کجایی؟" گفت: "مادر من خیلی وقت است که آمده‌ام. چند سال است که آمده‌ام. اما هیچ کس دنبالم نیامد. یک اتاق گرفته‌ام و تنها زندگی می‌کنم." من مجید و اتاقش را می‌دیدم اما مانعی بین ما بود که نمی‌توانستم او را در آغوش بگیرم یا وارد اتاقش بشوم. می‌گفت: "مادر هیچ کس دنبالم نیامده است."

وقتی از خواب بلند شدم پیش پدرش رفتم و گفتم مثل اینکه مجید با ما قهر کرده و خوابم را گفتم. پدرش گفت: نه؛ مجید آمده باید بروم پیدایش کنم. وظیفه‌ام اینست که بروم پیدایش کنم. من هم آنقدر زنگ زدم و دنبالش را گرفتم تا بتوانم نشانه‌ای از او پیدا کنم. حتی بعد از چند روز پیگیری استخاره کردم که اصلا موضوع پیگیری این خواب را رها کنم و با این وسیله با خدا مشورت کردم اما استخاره بد آمد و با کمک و لطفی که خدا کرد توانستم توسط آزمایشDNA پسرم را پیدا کنم. خدا را شکر می‌کنم. وقتی آمدم و مزار او را در کهف الشهدا دیدم، متوجه شدم به همان طوری است که در خواب دیده‌ام. و در همان اتاق خوابیده، شکر خدا بالاخره یوسف گمشده ما هم آمد.

 نماینده جامعه زرتشتیان گفت: امام حسین(ع) فقط برای مسلمانان نیست بلکه برای تمام بشریت است و من افتخار می‎کنم که در اجلاس بزرگداشت پیرغلامان حاضر هستم.

مزار  پوریای ولی